Wojowniczy układ

 Tak było w 1914 roku, gdy rozpętano I wojnę światową i w 2001 roku, gdy padły wieże WTC w Nowym Jorku.

Wojny wojnami, ale jak to jest, jeśli ktoś ten układ planet ma w swoim horoskopie i te energie nosi w sobie? Pluton z Saturnem nie muszą koniecznie być w koniunkcji ani w opozycji – wystarczy inny aspekt między nimi lub gdy obie planety są jednocześnie silne.

Jak to jest, kiedy masz w sobie jednocześnie dynamit gotowy eksplodować i skorupę, która ten wybuch powstrzymuje? Z czymś takim można być cholerykiem, który żyje od jednego wybuchu gniewu albo namiętności do drugiego. Ale wpływ tych planet potrafi wyrazić się też subtelniej.

Pluton to także to, co „podziemne”, nieznane, tajne i tajemne, ukrywane. W swoim najogólniejszym sensie symbolizuje głębokie zasoby i rezerwowe siły, do których odwołujemy się rzadko – gdy zwykłe sposoby nie wystarczają. Ktoś zdobywa się na szaleńczą odwagę w obliczu zagrożenia. Ktoś dokonuje czegoś niemożliwego, gdy go los przycisnął. Ktoś przekracza własne ograniczenia – wtedy właśnie działa jego wewnętrzny Pluton. Pozwala on też poznawać głęboko ukryte tajemnice – pewnych ludzi, przyrody albo własnej duszy.

Saturn za to dyscyplinuje nas, wciska w mundur tego, co wypada, co przyjęte i czego spodziewają się po nas inni. Saturn działa jak skorupa, pudełko albo pancerz, z którego niewiele wychodzi na zewnątrz. Saturniarze są „schowani” i niechętnie pokazują swoje życie wewnętrzne.

I teraz Pluton skłania do uporczywego zgłębiania pewnych problemów, tajemnic, nierozwiązanych zagadek. Saturn zaś sprawia, że ktoś umie długo czekać, aż dzieło dojrzeje, i nie rozprasza go przedwczesną gadaniną. Tłumi ten dynamit, który dojrzewa w jego umyśle, aż w końcu dzieło „wybucha”, dziwiąc świat.

Gra Plutona z Saturnem przypomniała mi się, gdy patrzyłem na horoskop Marii Skłodowskiej-Curie, która urodziła się z silnym Saturnem (na ascendencie) i równie potężnym Plutonem – w opozycji do jej Słońca.


Wojciech Jóźwiak